This post is also available in:
در یک واقعه حیرت‌انگیز و بی‌سابقه که به یکی از جنجالی‌ترین موارد افشای اطلاعات محرمانه در تاریخ امنیت ملی ایالات متحده تبدیل شده، جفری گلدبرگ، سردبیر نشریه آتلانتیک، به‌طور تصادفی به یک گروه چت خصوصی در پیام‌رسان رمزگذاری‌شده‌ی سیگنال اضافه شد؛ گروهی که مقامات ارشد دولت آمریکا در آن در حال بحث درباره‌ی عملیات نظامی علیه حوثی‌های مورد حمایت ایران بودند.
این گروه چت، که با عنوان «گروه کوچک PC حوثی» شناخته می‌شد، شامل افراد کلیدی دولت دونالد ترامپ از جمله مایک والتز، مشاور امنیت ملی، پیت هگست، وزیر دفاع، جی‌دی ونس، معاون رئیس‌جمهور، تولسی گابارد، رئیس اداره اطلاعات ملی، و دیگر چهره‌های مهم نظامی و امنیتی آمریکا بود.
گلدبرگ که تصور می‌کرد پیامی از سوی یک مقام رسمی دریافت کرده، بدون اینکه متوجه ماهیت حساس گروه شود، به آن پیوست. به گفته‌ی خودش، در این گروه مکالماتی با سطح بالا و حاوی اطلاعات عملیاتی دقیق در مورد حمله‌ی قریب‌الوقوع به مواضع حوثی‌ها در یمن رد و بدل می‌شد. حتی زمان دقیق آغاز حملات، نوع تسلیحات مورد استفاده، اهداف انتخاب‌شده، و تحلیل‌هایی درباره پیامدهای اقتصادی و سیاسی این اقدام مطرح شده بود.
آنچه ماجرا را پیچیده‌تر می‌کند، این است که اعضای گروه نه تنها متوجه حضور فردی ناشناس نشدند، بلکه اطلاعات فوق‌محرمانه را با لحنی کاملاً خودمانی، از طریق یک اپلیکیشن غیررسمی، به اشتراک گذاشتند.
تایید رسمی کاخ سفید و پیامدهای سیاسی
سخنگوی شورای امنیت ملی کاخ سفید، برایان هیوز، در واکنش به افشای این مکالمات اعلام کرد که اصالت پیام‌ها تایید شده و بررسی در مورد نحوه‌ی اضافه شدن گلدبرگ به گروه چت آغاز شده است. او در عین حال ادعا کرد که عملیات علیه حوثی‌ها موفق بوده و هیچ تهدیدی برای امنیت ملی یا نیروهای آمریکایی به وجود نیامده است.
پیت هگست، وزیر دفاع، نیز در واکنشی خصمانه، سردبیر آتلانتیک را «فریبکار» نامید و گفت که هیچ برنامه جنگی به‌صورت پیامکی ارسال نشده است. این در حالی‌ست که خود او در یکی از پیام‌ها، اطلاعات عملیاتی از جمله «برنامه زمانی حمله» را منتشر کرده بود.
موضع‌گیری مقامات و جنجال در کنگره
دونالد ترامپ در ابتدا اظهار بی‌اطلاعی کرد، اما سخنگوی کاخ سفید بعداً اعلام کرد که وی در جریان ماجرا قرار گرفته است. واکنش دموکرات‌ها در کنگره تندتر بود. چاک شومر، رهبر دموکرات‌ها در سنا، این اتفاق را یکی از «خیره‌کننده‌ترین موارد نقض اطلاعات نظامی» توصیف کرد. سناتورها الیزابت وارن و کریس کونز نیز استفاده از پیام‌رسان عمومی برای مباحث امنیتی را «غیرقانونی و خطرناک» دانستند و خواستار تحقیقات گسترده شدند.
دو جلسه استماع در مجلس نمایندگان و سنا با حضور تولسی گابارد، رئیس اداره اطلاعات ملی، برگزار خواهد شد تا ابعاد این رخنه‌ی امنیتی بررسی شود. خانم گابارد خود یکی از اعضای گروه چت سیگنال بوده است.
خطر بزرگ‌تر: نادیده‌گرفتن پروتکل‌های امنیتی
در حالی که مقامات آمریکایی بارها درباره استفاده از کانال‌های رسمی برای انتقال اطلاعات حساس هشدار داده‌اند، استفاده از پیام‌رسان‌هایی چون سیگنال، حتی اگر رمزگذاری‌شده باشند، به‌هیچ‌وجه برای چنین بحث‌هایی مجاز نیست. برخی تحلیل‌گران حقوقی هشدار داده‌اند که این اتفاق ممکن است با مفاد «قانون جاسوسی» ایالات متحده در تضاد باشد.
به گفته‌ی کارشناسان امنیتی، حتی اگر مقامات توانایی قانونی برای «خروج اطلاعات از حالت محرمانه» داشته باشند، این کار باید در چارچوب کانال‌های مورد تایید دولت انجام شود. استفاده از سیگنال، به‌خصوص در حضور یک روزنامه‌نگار، خطر جدی‌تری ایجاد می‌کند که می‌تواند به‌عنوان «نشت اطلاعات طبقه‌بندی‌شده» تلقی شود.
وقتی سیاست امنیتی، به مزاح تبدیل می‌شود
افشا شدن اطلاعاتی که می‌توانست جان ده‌ها سرباز و کارمند اطلاعاتی در خاورمیانه را به خطر بیندازد، فقط نتیجه‌ی یک «اشتباه ساده» بود: اضافه کردن اشتباهی یک مخاطب در پیام‌رسان. اما همین اشتباه، سوالات جدی درباره بلوغ سیاسی و حرفه‌ای تیم امنیتی ترامپ به وجود آورده است؛ تیمی که خود مدعی مقابله‌ی قاطع با تهدیدات امنیتی و بازیابی هیبت نظامی آمریکا بود.
تناقض تلخ ماجرا این است که همین دولت، در سال‌های گذشته هیلاری کلینتون را به دلیل استفاده از سرور ایمیل خصوصی به خیانت متهم کرده بود، اما اکنون با نشت تصادفی اطلاعات عملیاتی از طریق یک اپ پیام‌رسان مواجه شده است.
یک بحران خودساخته
ماجرای اضافه شدن جفری گلدبرگ به گروه چت امنیتی، صرفاً یک سهل‌انگاری تکنیکی نیست. این اتفاق نماد یک بحران ساختاری است؛ بحران درک امنیت، مسئولیت‌پذیری و اعتماد عمومی. استفاده از پیام‌رسان‌های عمومی، توهین به مفاهیم پایه‌ای امنیت ملی است، و تلاش برای لاپوشانی آن، نمکی بر زخم افکار عمومی.
با ادامه بررسی‌ها در کنگره و واکنش‌های رسانه‌ای، انتظار می‌رود این اتفاق به یکی از نقاط عطف در بازنگری سیاست‌های ارتباطی دولت آمریکا تبدیل شود. اما در نهایت، این سوال بی‌پاسخ می‌ماند که: چه کسانی واقعاً امنیت ملی را تهدید می‌کنند؟ دشمنان خارجی یا بی‌احتیاطی خودی‌ها؟